Ениса Селмановиќ-Салкиќ: Одмори се, заслужи!

 

Штотуку го прославивме почетокот на новата година, ги прославивме женските права и Денот на трудот го одбележавме со неработење, ни се приближи периодот кој го нарекуваме „сезона на годишни одмори". Второто име на овој период е „она време кога работата ќе тргне". Како и да свртиш, првото го исклучува другото.

 

Во принцип одморот и „ни тргна работата" не одат едно со друго. Но изгледа и одат. Откога се светот и векот, во време кога има најмногу работа - најмногу се одмара. Не знам како, но така е. Не би сакала да анализирам бидејќи некои работи само ги прифаќаме такви какви што се.

 

 

Така, работа имаме преку глава, но ни недостигаат луѓе, бидејќи пливаат грбно, краул. Или прават нешто што ги прави среќни. Но, добро па лето е, жешко е, асфалтот е жежок, децата се на распуст... Мора малку да се одмориме и да запливаме во убавите сини мориња.

 

Како и да е, сите одат на одмор, секако не во исто време. Кога ќе се доведе до еден број, тоа секогаш е два. Двајца одат на одмор, како тоа? Па така, еден што одмара и другиот што не одмара.

 

Тој што одмара, едноставно заминува некаде со пријателите, семејството или сам и го прави тоа што треба – се одмара.

 

Не ги проверува мејловите, не им ѕвони на соработниците. Не им пишува кога ќе дојде до интернет и не добива нови идеи од нигде никаде. Не ги потсетува да ги решат нештата што веќе се решени, едноставно кажано, не ги злоупотребува.

 

Тој развил свој тим. Ги научил да работат, имаат јасни цели и насоки. Тие се дел од добро поставен систем кој функционира со шеф или без него. Да, убаво е кога шефот е тука за да ги бодри и да ги брани, но убаво е и кога тој се одмара.

 

Додека тој одмара, фирмата не пропаднала, вработените направиле сè што требало да се направи, сите проблеми се решени, можеби и некоја непланирана победа е извојувана. Каков шеф, такви луѓе!

 

Тој што не одмара, е тој е вистински примерок. Во него постојано се води борба меѓу „незаменлив сум" и „сирот јас".

 

 

Незаменлив сум - никој ништо не знае, тој знае сè. Сите се неспособни, а тој е способен. Ништо не знаат самостојно да направат, тој е сам пред светот. Секако дека не знаат ништо, оти не ги научил. Секако и дека се неспособни, кога тој ги направил такви преземајќи одговорност и занимавајќи се со микроменаџирање (менува светилка, купува тоалетна хартија...). И секако дека е сам, бидејќи направил да е сам. Околу себе направил ѕид кој неговите луѓе веќе и не сакаат да го поминат, туку гледаат кога тој ќе замине во спротивниот правец.

Сирот јас - тој е жртва, сè е на неговите кревки плеќи. Ако тој не види, не направи и не набљудува, ништо нема да се заврши. И сирот тој, нема ниту живот ниту одмор.

Не спие, не јаде, само работи. Но, самиот одбрал да биде жртва на своето его. Никој не може да го спаси од него. Тој и кога е на одмор се јавува да прашува и секојпат со „дали ќе ме оставите да се одморам". А реално би го пуштиле, но кога и тој би ги пуштил нив.

 

Кога вработените кај овој што одмара ќе заминат на одмор, тој навистина ги пушта да се одморат. Не им се јавува, не ги бара и не ги прашува. Направил систем, мрежа на луѓе, има силен тим кој може да реши сè во дадениот момент, без оглед дали сите вработени се на број. 

Сезоната на одмори е на прагот, а веднаш зад неа и многуте работни обврски. Размислете кои сте од овие двајца. Размислете кој од нив сакате да бидете.

 

Ако сте како овој што не одмара, не уверувајте се во спротивното, туку прашајте се зошто го правите тоа. Дали ви е потребно тоа, вам и на вашите луѓе? Секако дека не ви треба.

 

Разговарајте со вашите луѓе, размислете што треба да промените, што можете да направите подобро и поинаку. И направете го тоа, бидете храбри. Направете чекор напред!

 

Ако сте како овој што одмара, браво за вас и уживајте во заслужениот одмор!