Тихомир Петрески: Успех низ призмата на различни перспективи

Моментот на гледање на процесите само низ призмата на анализа на ризиците, базиран на прашањето Што ако не успееме? е делумен неуспех за секој што се стреми кон одредена цел. Предизвикот на секој професионалец би требало да биде: Што ако успееме?

Разговараше: Данче Драгинова-Камчева, danche@instore.mk

Биографски податоци

Датум на раѓање: 11.12.1974 година.

Образование: Дипломиран економист, магистер по бизнис-економија, докторанд по економија.

Кариера:

• Дел од маркетинг-тимот, маркетинг-менаџер, комерцијален директор, генерален директор на „Пивара Скопје“ (од 1997 до 2006 година);
• Генерален директор на „Фреш & кo“, „Кока-Кола ХБЦ“, Србија (од 2006 до 2008 година);
• Извршен директор на „Аутомотив груп“ (од 2008 до 2009 година);
• Член на совет во Народна банка (од 2006 до 2013 година);
• Консултант за македонскиот пазар во „Девелор“ (од 2011 до 2016 година);
• Извршен директор за Македонија, комерцијален советник на извршниот директор во „Пуклавец фемили вајнс“, Словенија (од 2011 до 2017 година);
• Основач и извршен директор на „Петрески и партнери“ (од 2009 до 2021 година);

Моментална функција:

• Предавач на „Американ колеџ“ (од септември 2019 година);
• Претседател на УО во пензиско друштво „Триглав“ (од април 2021 година).

Хоби: Џез музика и спорт.

Брачна состојба: Оженет, две деца.

Според нашиот соговорник Тихомир Петрески, претседател на УО во „Триглав“, не постои универзална формула за успех. Посветеноста и професионалноста се основа за развој на секое поле. Не дозволувајте да бидете потценети, особено во професионалните средини надвор, по цена своите способности и знаења да треба дополнително да ги докажувате и потврдувате, дури и пред тие што не можат да ги разберат, истакнува тој во разговорот за InStore, раскажувајќи ја неговата динамична професионална кариера, полна со промени.

Од уметност до корпоративен успех

Како дете, Тихомир никогаш сериозно не размислувал што би сакал да биде кога ќе порасне, не избирал професии како, на пример, милиционер или пожарникар. Посебна пасија покажував кон уметноста, особено кон цртањето, и активно се занимавав со кошарка. Во тоа време немаше посебни услови и перспектива ниту за едното ниту за другото, па затоа се определив мојот иден професионален повик да произлезе од искуствата и стекнатото знаење од академските студии, вели тој.

Неговата кариера почнува во 1997 година во „Пивара Скопје“, каде што останува речиси 10 години. Таму тој се стекнал со сите основни знаења врз кои се темели неговата подоцнежна кариера. Можностите и довербата што ми беа укажани во тој период се основа на моето денешно корпоративно искуство или професионален капитал, ако може така да се изразам. Фактот што мојот пат почна како дел од групата млади и перспективни кадри, кои ги поминаа сите филтри на селекција – едукативниот центар, сите оперативни сектори и секако, проектните задачи и обврски во текот на тој циклус, ми го определи правецот како ќе се развивам професионално. Оттука произлегла и желбата да се посвети на комерција и маркетинг, што всушност подоцна станало и негова пасија, и како човек и како професионалец. Соодветно, се стекнал со титулата маркетинг-менаџер, која била основа за напредување како професионалец со способност да управува со процесите на продажба, промоција и развој на компаниските капацитети.

Нови професионални предизвици

Следува ангажманот во „Кока-Кола ХБЦ“ во Србија, кој, како што вели, бил професионална задача за која има впечаток дека никој не сакал да ја прифати. Тоа беше процес во кој „Кока-Кола ХБЦ“ аквизираше локална компанија за производство и продажба на негазирани сокови и чаеви, која локално и регионално се очекуваше да одигра клучна улога во идниот оперативен развој и диверзификација на портфолиото на компанијата. Ангажманот подразбираше реализација на целосна интеграција на тој оперативен модел во рамките на постојната платформа на „Кока-Кола ХБЦ“, што беше невозможно да се реализира без примена на сите „негативни“ деловни тактики – редукција на капацитети, инфраструктурни и човечки, рационализација на портфолиото, поставување високи стандарди на квалитет и сл., во рамките на еден локален бизнис, кој до моментот на интеграција се засновал на сосема различна основа и визија за развој. Опцијата за патување не била ниту разгледувана, па за целиот период на ангажманот како генерален директор, Тихомир бил стациониран во Суботица, каде што била и лоцирана „Фреш & кo“. Патувањето се сведувало на определени викенд-интервали, само затоа што сакал да остане во физички контакт со семејството и со најблиските пријатели.

Во мај 2008 година следува нов предизвик за Тихомир, односно навлегол во сосема нов сектор – автомобилската индустрија. Како што вели, по заминувањето од „Кока-Кола ХБЦ“, чувствувал професионална заситеност од FMCG-секторот, па автомобилската индустрија, која во тој период била во подем во Македонија, била предизвик сама по себе. Освен тоа, конкретната професионална цел или задача подразбираше интеграција на бренд-портфолиото на Renault во рамките на нова локална компанија, што во основа е тесно поврзано со претходниот предизвик, па формулата за евентуален позитивен исход ја поставував токму врз основа на ова искуство. Од оваа перспектива, сметам дека не погрешив и дека овој проект беше завршен успешно за целиот период на мојот активен ангажман.

Професионалниот ангажман на Тихомир е поврзан и со Народна банка и со глобалната компанија „Девелор“. Во советот на Народна банка станал член уште додека бил генерален директор на „Пивара Скопје“. И покрај ангажманот во Србија, останав посветен на оваа функција, и од професионална и од национална побуда. Професионално, овој повик ми даде значајни искуства во сферата на банкарството, регулативата и пазарите на капитал, што подоцна ме „подготви“ за позицијата што ја вршам денес. Од друга страна, соработката со „Девелор“ (глобална компанија за консалтинг за човечки ресурси, обука и развој на човечки капацитети) произлегла случајно во времето додека работел во Србија. Првичната идеја беше да ѝ помогнам на компанијата да стекне определен број клиенти во Македонија и доколку се оствари одреден степен на пазарна присутност, да се основа и локална подружница. Оваа замисла не доби своја кулминација во таа смисла, но ми створи можност лично да се развивам и како тренер/обучувач, при што и активно бев ангажиран на обуки и семинари во Србија и во регионот. Оттука, тој се пронашол и во сферата на пренос на знаења и искуства, што е основа на неговиот подоцнежен  „професорски“ повик.

Во 2009 година Тихомир ја основа консултантската компанија „Петрески и партнери“. Големиот број мои професионални ангажмани што се случија по заминувањето од „Кока-Кола“ имаа природа на проектни задачи. Логичен чекор беше да основам консултантска куќа, која ќе го прошири опусот на услуги и професионални капацитети. Во текот на 15-годишното постоење биле реализирани повеќе од 60 проекти во сферата на пристапот до финансии, консултантски услуги за маркетинг и ПР за неколку значајни брендови во финансискиот сектор и успешно реализирана една национална аквизиција, која подоцна се трансформирала во странска директна инвестиција.

Една од најголемите словенечки винарници, „Пуклавец фемили вајнс“, покажа интерес за инвестиција во македонски производствен капацитет кој би ги задоволил потребите за производство на црвено вино за словенечкиот пазар. Токму овој проект е аквизицијата за која зборувам претходно. Проектниот тим на „Петрески и партнери“ успеа да продаде доминантен пакет на удели од македонската винарница „Дисан Хилс“ на семејството Пуклавец, кое вложи голем капитал во капацитетите на производство на црвено вино за словенечкиот пазар. Целокупниот проект за преземање, интеграција и реализација на инвестицискиот циклус му бил професионално доверен, сѐ до моментот на почеток на производствените активности, за кои, како што вели, немал ниту мотив ниту професионално знаење да го реализира. Мојот ангажман продолжи во Словенија како комерцијален советник на извршниот директор, позиција во која не гледав професионален предизвик поради фактот што целокупниот деловен модел беше заснован на платформата на фамилијарен бизнис, што значајно отстапуваше од рамката на корпоративен пристап, во која лично и професионално најдобро се снаоѓам или чувствувам.

Повторно следува голема промена во кариерата на Тихомир – овој пат во академската средина, а во меѓувреме и уште една – како претседател на Управниот одбор во „Триглав“. За академскиот повик, тој вели дека дошол спонтано, односно произлегол од еден повик од страна на „Американ колеџ“ да биде гостин-предавач од бизнис-заедницата. Претпоставувам дека спојот од искуството и стекнатите знаења за време на соработката со „Девелор“ поставија здрава основа за пренос на знаењата кон младите луѓе, кои претставуваат сѐ поголем предизвик кога се во прашање нивното внимание и заинтересираност за време на наставата. Од тој аспект, „хибридниот“ пристап на пренос на знаење преку спој на теорија и практика е модел што барем до овој момент функционира.

И ангажманот во „Триглав“, како што вели, се појавил неочекувано. Фактот што му била доверена задачата да води пензиско друштво што е формирано значително подоцна во процесот на реализација на реформите на пазарот на капитално финансирано пензиско осигурување, и кое во суштина е класичен „underdog“ во споредба со сите други чинители, бил доволен мотив да го прифати овој предизвик. Мојата задача во основа беше и сѐ уште е да ги вложам сите професионални знаења и искуства во контекст на развојот и промоцијата на пензиското друштво „Триглав“ како конкурентен играч на пазарот на капитално финансираното пензиско осигурување во Република Северна Македонија.

За професионализмот, животот и за успехот

Според Тихомир, секој што тврди дека постои баланс меѓу професионалниот и приватниот живот, особено кога станува збор за повисоко котирани професионални или корпоративни позиции, нешто пропушта во анализите што водат до тој заклучок. Успешните професионалци, речиси секогаш, се тие што се подготвени да вложат дополнителен напор и посветеност кон својот професионален повик или да се „откажат“ од одредени поволности во контекст на работата. Кај него, тој предизвик отсекогаш постоел, а „балансот“ најчесто бил генериран од степенот на разбирање и поддршка од семејството и од најблиските.

За една личност успешно да работи на позицијата на која работи, тој смета дека е потребна 100-процентна посветеност кон целите и задачите, како и способност таа пасија да се пренесе на сите чинители во процесот, на тимот и на најблиските соработници. Способност и можност да се види и разбере „големата слика“ и да се погледне на процесот или успехот низ призма на различни перспективи. Сѐ што набројав е резултат на личен заклучок, а дали нешто би променил кај себе, не можам да кажам во овој момент. Тоа што би сакал да го правам помалку е да бидам помалку самокритичен, почесто да им верувам на сопствените инстинкти и да гледам на исходите и низ призмата на максимален успех. Моментот на гледање на процесите само низ призмата на анализа на ризиците, базирано на прашањето Што ако не успееме? е делумен неуспех за секој што се стреми кон одредена цел. Предизвикот на секој професионалец би требало да биде: Што ако успееме?

Пред крајот од разговорот Тихомир истакнува дека неговите очекувања од кариерата апсолутно се целосно исполнети, но секој ден останува нов предизвик. За најголем успех во кариерата го смета остварувањето на зацртаните цели, на приватен и професионален план. Успесите тешко се споредуваат, особено ако се постигнуваат на различни полиња, во различни околности или опкружувања. Тој ретко смета дека донел некаква претерано погрешна одлука во кариерата затоа што во моментот кога одлучувал, не ги знаел фактите што денес ги осознава. Дури и за одлуките за кои сметал дека се погрешни, се покажале како можност за напредок, учење или стекнување искуство, кое подоцна во животот ќе донесе успех или можност за реализација како професионалец и како човек.